Kolejne startowisko oblatane. Speikeboden jest ekstra, bo za 20 euro można wjechać na sam szczyt i wypić poranną kawę z epickim widokiem. Start na dwie strony, północ i południe. Wybrałem południe. Tym razem wszystko zadziałało jak należy. Od razu w komin, szybki wjazd pod chmurę na 3200 m i w drogę. Komin za kominem, przeskok za przeskokiem, wszystko działało super. Mocne kominy, ale nie turbulentne. Doleciałem do lodowca u szczytu doliny. Co za widok! Lodowiec mi z ręki jadł. Nigdy wcześniej nie widziałem lodowca. Niezwykłe! Ruszyłem na powrót. Autostrada pod chmurami. Wszystko nosiło. Nad Monte Cuzzo turbokomin, 6 m/s na uśredniaczu, a chwilowe noszenie 14 m/s! Wjechałem pod chmurę, a później jeszcze trochę, zanim udało mi się uciec. Ponad 4000 m. Przeskok w stronę Dolomitów, na płaski pagór zwany potocznie nie wiadomo dlaczego kiełbasą. Doleciałem tam bardzo wysoko, znalazłem jakieś liche noszenie, ale chmura, która stała nad pagórem, właśnie zaczęła się rozlewać i rozpadać. Nie było już szansy przebić się na południe. Ruszyłem na wschód w stronę Kronplatz. Ale obleciałem ją tylko od zachodu i musiałem odbić w stronę doliny. Lądowanie w samym Brunico i krótki spacer do najbliższej knajpy na kawę i aperol spritz. Życie jest piękne :)